Godziny przyjęć to zazwyczaj dni powszednie od poniedziałku do piątku w godzinach od 11.00 do 21.00. Godziny przyjęć różnych terapeutów mogą się różnić.

Każdy z terapeutów prowadzi indywidualny kalendarz i przyjmuje tylko wcześniej umówionych pacjentów. By wybrać godzinę spotkania przejdź do zakładki konkretnego terapeuty i  wybierz jedną z dostępnych w jego  kalendarzu godzin, skontaktuj się z nim lub przejdź do zakładki „umów spotkanie”. Pamiętaj, że konsultacje dla Par trwają 90 minut dlatego jeśli jesteś zainteresowany tego typu spotkanie musisz umówić się telefonicznie.

Nie prowadzimy interwencji kryzysowej ani nie przyjmujemy przypadków nagłych, naszą specjalnością jest długoterminowa psychoterapia. Czas oczekiwania na pierwszą konsultację, która jest wstępem do leczenia może być różny w zależności od psychoterapeuty ale nie powinien przekraczać dwóch tygodni (zazwyczaj wynosi maksymalnie kilka dni).

Odwoływanie wizyt to kwestia ustalana indywidualnie z psychoterapeutą. Przyjmujemy ogólną zasadę, że wszystkie umówione spotkania są płatne.

To kwestia mocno indywidualna zależna od konkretnego pacjenta, jego sytuacji życiowej, nasilenia objawów i wielu innych zmiennych. Uznajemy, że psychoterapia prowadzona w sposób poprawny technicznie,  przy co najmniej dwóch spotkaniach tygodniowo, jedynie z kilkoma odwołanymi spotkaniami powinna trwać od 1 roku do 4 lat. Wynika to z ambitnych celów psychoterapii, którymi każdorazowo jest zmiana osobowości pacjenta.

Nasz styl i technika pracy wykluczają tego typu interwencje. Wszystkie spotkania odbywają się w naszych gabinetach, podczas wcześniej umówionych spotkań.

Psychoterapia indywidualna w naszym Ośrodku jest prowadzona w nurcie psychodynamicznym w oparciu o koncepcje Terapii Skoncentrowanej na Przeniesieniu (TFP – Transfered Focused Psychotherapy)  oraz Psychoterapii psychodynamicznej w patologii osobowości z wyższego poziomu(DPHP – Dynamic Psychotherapy for higher level personality pathology), stworzone przez Otto F. Kernberga i jego zespół. Nie jesteśmy jednak afiliowanym przez niego Ośrodkiem. Pozostajemy w pełni niezależni od innych organizacji a jedyne zależności obejmują nas jako członków zespołu zaangażowanych w działanie różnego rodzaju Stowarzyszeń, Towarzystw lub działalność edukacyjną.

Pozostawiamy naszym pacjentom swobodę w wyborze psychiatry prowadzącego uzupełniające leczenie farmakologiczne, ingerując tylko tam gdzie to konieczne dla ochrony procesu terapii lub życia naszych pacjentów.

Przyjmując model psychoterapii jako leczenia określamy osoby uczestniczące w psychoterapii jako pacjentów a nie klientów, ze wszelkimi wynikającymi z tego konsekwencjami związanymi np. z asymetrycznością relacji terapeutycznej i odpowiedzialnością z tego wynikającą.

Całość kontaktu psychoterapeuty z pacjentem jest objęta tajemnicą zawodową. Tajemnicą objęta jest zarówno treść rozmów jak i sam fakt ich odbycia. Poufność kontaktu z pacjentem może być zawieszona jedynie przez sąd lub w sytuacji, gdy pacjent jednoznacznie wskazuje na istniejące niebezpieczeństwo dla jego życia lub życia i zdrowia innych osób. Psychoterapeuta ma obowiązek utrzymać tajemnicę również w sytuacji superwizji, gdy chce omówić kontakt z pacjentem każdorazowo stara się uniknąć ujawnienia informacji mogących jednoznacznie zidentyfikować pacjenta. W sytuacji, gdy pacjent sam rezygnuje z tajemnicy obejmującej fakt uczestniczenia w terapii, psychoterapeuta wciąż pozostaje w obowiązku utrzymania w poufności treści rozmów z pacjentem.

Pierwsze spotkanie z psychoterapeutą zazwyczaj nazywa się konsultacją psychologiczną. Mimo, że nie jest to jeszcze psychoterapia to osoba rozpoczynająca kontakt z psychoterapeutą jest już jego pacjentem co oznacza, że korzysta z zasad związanych z zachowanie poufności między pacjentem a psychoterapeutą. W praktyce oznacza to, że niezależnie od tego co powie może liczyć na to, że zostanie to tajemnicą i nie zostanie ujawnione osobom trzecim przez psychoterapeutę. Tajemnica obejmuje również sam fakt kontaktu, co znaczy, że nikt nie dowie się czy dana osoba była na wizycie czy też nie. Istnieją od tego oczywiście wyjątki związane z bezpośrednim zagrożeniem życia lub zdrowia innych osób lub życia pacjenta, ale dopóki pacjent nie chce zrobić nic sobie albo innym to może swobodnie rozmawiać z terapeutą pewien, że nikt nigdy się o tym nie dowie.
W trakcie konsultacji psychoterapeuta omawia z pacjentem powód zgłoszenia na wizytę i przeprowadza wywiad psychologiczny. Niezależnie od powodu zgłoszenia terapeuta będzie chciał dowiedzieć się czegoś więcej o pacjencie i o tym jak funkcjonuje na co dzień. Te informacje mogą być dla niego nawet ważniejsze niż opis objawu. Wynika to z faktu, że objaw psychiczny pojawiający się np. w obszarze związanym z funkcjonowaniem w pracy może być warunkowany przez stresor pochodzący z kompletnie innego źródła. Zależnie od wykształcenia i doświadczenia diagnosty wywiad będzie obejmował różne obszary ale praktycznie zawsze psychoterapeuta zapyta o: pracę, rodzinę, edukację, przyjaciół, wolny czas i hobby, będzie również starał się jak najlepiej zrozumieć specyfikę rozwoju pacjenta dlatego może pytać o dzieciństwo, młodość, wcześniejsze związki intymne i relacje, ten wywiad jest uzupełniany także o seksualność i sferę intymną pacjenta, inne problemy rozwojowe lub choroby a także historię leczenia psychiatrycznego, używanie substancji psychoaktywnych i działania ryzykowne.
Jak widać jest to duża dawka informacji, dlatego często nawet z powodów praktycznych niemożliwe jest przeprowadzenie całego wywiadu podczas jednego spotkania. W naszym ośrodku zazwyczaj cykl konsultacji obejmuje 3 spotkania. Niektórzy psychoterapeuci będzie rozszerzać ten katalog pytań zgodnie ze swoim wykształceniem np. o wywiad seksuologiczny, elementy wywiadu neurologicznego lub psychiatrycznego, diagnozę w kierunku uzależnienia itp. My staramy się również, aby wywiad obejmował aktualne obrazy relacji pacjenta z otoczeniem i dużą uwagę przywiązujemy do obserwacji pacjenta podczas zbierania wywiadu.
Niektórzy psychoterapeuci będą posługiwać się testami, inni natomiast nie. Zazwyczaj nie ma to znaczenia dla procesu diagnostycznego a wynika raczej z osobistej preferencji psychoterapeuty. Czasami krótki wywiad jest w stanie zastąpić skomplikowany i uciążliwy kilkugodzinny test, a czasami odpowiedź na niektóre pytania po prostu wymaga zastosowania testu. Psychoterapeuta dobierając techniki diagnostyczne kieruje się zdrowym rozsądkiem, własnymi preferencjami i doświadczeniem zawodowym.
Proces leczenia zaczyna się od diagnozy, ponieważ konieczne jest dobranie technik terapeutycznych do specyfiki problemów z jakimi zmaga się pacjent. Oznacza to, że zanim pojawią się interwencje terapeutyczne lub psychoterapia sensu stricte potrzebna jest długa rozmowa pacjenta z psychoterapeutą. Dzięki poufności tej relacji możliwe jest swobodne otwarcie się pacjenta. Ewentualna diagnoza zależy od kompletności zebranego przez psychoterapeutę wywiadu i jego jakości, co w dużej mierze zależy od pacjenta.
Konsultacje kończą się przeważnie postawieniem diagnozy. Co ważne nie jest to diagnoza opisowa polegająca tylko na nazwaniu objawów, ale zazwyczaj ma ona elementy psychodynamiczne tzn. stara się wyjaśnić naturę problemów, źródło ich powstania, sytuację wyzwalające objawy i ewentualne możliwości leczenia. W trakcie pierwszych spotkań psychoterapeuta będzie też nazywał objawy pacjenta i wspólnie z nim zastanawiał się nad możliwymi przyczynami ich wystąpienia. Czasami dość szybko da się stwierdzić, czy ktoś potrzebuje psychoterapii czy też nie, jednak zanim psychoterapia się rozpocznie konieczne jest omówienie jej zasad i formy, czyli stworzenie tzw. kontraktu. Zasady leczenia będą dostosowane do specyfiki problemów z jakimi boryka się pacjent.